‘Dit is de wereld, en samen kom je een heel eind.’
Leden van de Stadspartij Beemster Polder Partij interviewen bij toerbeurt bekende en minder bekende Purmerenders en Beemsterlingen. Zomaar over wat ze doen en wie ze zijn. Dit keer een interview met Marie en Nico Schoevers van De Keyserkerk. Het interview is afgenomen door raadslid Barbara Jonk en fractie assistent Alexandra Hompert.
Marie en Nico Schroevers ontvangen ons in het nieuw aangebouwde gedeelte van De Keyserkerk, ook wel de Keyserin genoemd. We krijgen een kopje thee en de koekjes staan al klaar.
We beginnen bij het begin: waar zijn ze geboren? Marie komt uit Oost-Duitsland, nog van vóór de val van de Muur. Inmiddels woont ze al 36 jaar in Nederland. Nico is geboren in Zeeland. Sinds 1996 wonen ze samen in de Beemster.
Nico volgde een studie Theologie. Destijds bestond er nog geen protestantse opleiding aan de UvA. Na zijn universitaire studie volgde hij een aanvullende kerkelijke opleiding richting het protestantisme. In totaal deed hij hier tien jaar over, terwijl hij fulltime werkte en samen met Marie vier jonge kinderen opvoedde.
Geen financiën
Soms stonden ze er financieel moeilijk voor, met momenten waarop er letterlijk “geen geld meer uit de muur kwam”. Dat maakte hen creatief en dankbaar, al was het zeker niet gemakkelijk.
Toen Nico solliciteerde als predikant (dominee), konden ze kiezen tussen de Beemster en een andere plaats in het land. De keuze viel op de Beemster, mede omdat hun kinderen toen dichtbij woonden. Het bleek een groot avontuur te worden. Voorwaarde voor hen was dat ze de functie van dominee sámen mochten invullen. Dat bleek goed te passen bij de gemeenschap in de Beemster. Tot op de dag van vandaag zijn ze blij met die keuze.
Betrokken
Beiden voelen zich sterk maatschappelijk betrokken. Marie kreeg dat van huis uit mee, mede door haar achtergrond in Oost-Duitsland. Nico zegt dat het in zijn bloed zit. Toen ze net in de Beemster begonnen, gingen ze door de ouderwetse kaartenbak van de kerk en bezochten ze iedereen die bij de kerk aangesloten was. Zo leerden ze alle gemeenteleden persoonlijk kennen en hoorden ze de verhalen achter de mensen. Binnen een jaar kenden ze iedereen. Dat heeft voor beide kanten veel goeds gebracht.
Over hun werk zeggen ze dat het kerkelijke werk eigenlijk neerkomt op het draaiend houden van een grote vrijwilligersorganisatie. Ze doen bijna alles samen met anderen en benadrukken steeds dat de sfeer bepalend is voor het slagen van initiatieven. Ook nemen ze vaak de rol van “bezemwagen” op zich: als iemand een taak niet langer kan doen, nemen zij het over.
Inzet
Hun inzet is er altijd op gericht om mensen taken te laten doen waar zij plezier in hebben en goed in zijn. Hun focus ligt op de lange termijn, op de meerwaarde van samen dingen doen: verbinding, ontmoeting en jezelf kunnen zijn. Samen zingen, eten en ondernemen hoort daar allemaal bij.
Een belangrijk onderdeel is ook het meeleven met lief en leed: zieken bezoeken, bijstaan bij uitvaarten en er zijn voor mensen die het zwaar hebben, of dat nu door eenzaamheid of financiële zorgen komt. Dit doen ze met hart en ziel.
“Dit is de wereld, en samen kom je een heel eind.”
Daarnaast is groepswerk belangrijk. Nico stond in de Beemster ook bekend als “meester Nico”: zeventien jaar lang gaf hij op de openbare basisscholen in de bovenbouw godsdienstles.
Het lidmaatschap en het samen dragen van een vereniging is door de jaren heen veranderd. Toch blijft het volgens hen van groot belang in de samenleving. Zo was Het Heerenhuis vroeger niet alleen een café, maar ook een soort buurthuis waar verschillende verenigingen een plek hadden. Nu is dat anders, met als gevolg dat bijvoorbeeld de Beemster Fanfare opnieuw op zoek moest naar een oefenruimte.
Coronoperiode
De coronaperiode was ook voor hen zwaar. Naast het veilig houden van alles en het bieden van steun verloren ze veel contact met jonge gezinnen. Dat vraagt nu veel aandacht. Ze vragen zich af of zij zelf die verbinding nog kunnen herstellen, of dat iemand anders dat beter kan. Ze denken daarom aan een dertiger of veertiger met affiniteit voor kerkelijk werk, die als pionier makkelijker aansluiting vindt bij jonge gezinnen. De korte lijnen tussen inwoners, organisaties en verenigingen in de Beemster zijn vanzelfsprekend.
Nico merkt echter dat dit in Purmerend minder vanzelf gaat; daar is het lastiger om elkaar te vinden en samen te werken, omdat iedereen vooral binnen het eigen netwerk blijft.
Toch blijven ze altijd op zoek naar bedrijven en organisaties die willen ondersteunen bij activiteiten die ze voor iedereen organiseren, dus ook buiten de kerk om. Denk aan de kerstmiddagen in Midden- en Zuidoostbeemster voor ouderen, waar ook mensen uit de omgeving graag komen.
Voor zulke momenten missen ze nog een goed netwerk in Purmerend. Nieuwe verbindingen zouden waardevol zijn en kansen scheppen voor iedereen. Toch gelooft Nico sterk in de veerkracht van de gemeenschap: “Wij zijn mensen met hoop.
We hopen dat alles altijd weer goed komt. En dat lukt steeds beter. Dit is de wereld, en samen kom je een heel eind.”
Wat willen ze ons meegeven? Nico zegt: “Mensen roepen vaak: vertrouw de politiek, vertrouw de politiek. Maar minstens zo belangrijk is wat je daarnaast doet. Zoals jullie doen: blijf betrokken, blijf zichtbaar, wees duidelijk waar je voor staat.
Soms zullen inwoners dat niet leuk vinden, maar leg uit waarom je een bepaalde keuze maakt. Politiek moet stevig genoeg zijn. Dat hebben we nodig.
‘Durf impopulair te zijn. Nee is ook een antwoord. Mensen verwachten soms dat je meedanst, maar het is niet jouw dansje. Het is van ons allemaal. En dat vraagt soms moeilijke keuzes.’