Interview met Samantha Truong

Maak verbinding: ‘Zeg hoi!’

🔊 Lees voor
Veelzijdig en energiek, dat zijn de woorden die bij je opkomen na een gesprek met Samantha Truong. Op een vrijdagmiddag spraken Sonja Sturz en Leo Schagen met haar in het kader van de serie: ‘In gesprek met toonaangevende mensen in de gemeente Purmerend.’

Samantha is een spraakwaterval, maar vooral ook openhartig en oprecht. Het is een genoegen om te luisteren naar wat haar bezighoudt. Levenswijsheden en wijze lessen van haar ouders vormen daarbij de rode draad.

Als bootvluchteling kwam Samantha, samen met haar ouders, aanvankelijk terecht in Maleisië. Na een kort verblijf daar reisden zij met haar ouders, twee broertjes, 1 zusje en 3 ooms, naar Purmerend-Noord, waar het gezin zich vestigde.
Haar ouders zeiden: “Dit land is goed voor ons, dus moeten wij er ook iets voor terugdoen.” Die boodschap heeft Samantha diep in haar hart gesloten.

Haar ouders deden van alles om te integreren en rond te komen – zoals bollen rapen. Binnen tien maanden spraken Samantha en haar broertjes en zusje vloeiend Nederlands. Voor haar ouders was dat moeilijker; zij moesten zich met gebaren redden. Zo vroegen ze bij de slager om vier kilo varkensoren door vier vingers op te steken, aan hun oren te trekken en te knorren.

Haar echte ontplooiing begon toen ze introk bij haar man Pieter en haar eerste Beemster kermis meemaakte. In de supermarkt kwam ze buurtbewoners tegen die haar herkenden – maar zij kende hen nog niet. “Doe de groeten aan Pieter!” hoorde ze vaak, terwijl ze geen idee had wie ze voor zich had. Toch voelde het als een warm bad – een ervaring die haar motiveerde om actief bij te dragen aan de gemeenschap.

Van betrokken burger tot onmisbare kracht

Naast haar werk bij Van ’t Hek, waar ze inmiddels al 23 jaar werkt, koos Samantha ervoor om haar kinderen zelf op te voeden, zonder kinderopvang. Haar werkgever begreep haar keuze en gaf haar de ruimte om haar werk op een andere manier goed en tijdig te organiseren.

Haar inzet voor de samenleving is indrukwekkend:

• Al bijna 5 jaar voorzitter van de Zonnebloem Beemster (destijds de jongste voorzitter ooit).

• Initiatiefnemer van het Sinterklaascomité.

• Heroprichten van de Huttenbouwweek, samen met 5 andere moeders in de Beemster.

• Bestuurslid van Buurtvereniging Noordbeemster.

• Penningmeester van de volleybalvereniging VC de Where.

• Teammanager voor haar kinderen, die op rugby zitten.

• Al bijna 4 jaar secretaris van de Beemster Gemeenschap.

Dat laatste is een flinke klus geworden. Waar voorheen een lijstje met activiteiten bij de gemeente Beemster volstond, zijn er nu zeven uitgebreide draaiboeken nodig voor de gemeente Purmerend.
Horeca, kermis, de Beemster Fair, de autocross – allen hebben een apart draaiboek. Alles moet via één contactpersoon lopen, die bovendien zelf bekostigd moet worden met steun vanuit de organisatie en horeca.
Samantha begint elk jaar enthousiast, maar is ook opgelucht als de evenementen weer achter de rug zijn. Gelukkig kan ze rekenen op een fantastisch team vrijwilligers.

Maar waarom werkt iedereen zo graag met haar samen? Omdat je niet om Samantha heen kunt. Haar energie is aanstekelijk – je móét wel in beweging komen.
En dan doet ze ook nog de administratie van het bedrijf van haar man en runt ze haar gezin met twee jongens.

Liefde voor jezelf vóór de ander

Dan rijst de vraag: hoe doet Samantha dat allemaal?
“Je moet het meest van jezelf houden om echt iets voor een ander te kunnen betekenen,” stelt ze. Een uitspraak die even tot nadenken stemt.

Tijdens een meditatieve reis naar een klooster in de bergen van Indonesië leerde ze deze les. Toen haar werd gevraagd wat ze het meest miste, antwoordde ze: “Mijn ouders.”
Het antwoord van de monniken was: “Wat doe je hier dan?”
Daar leerde ze dat zelfliefde geen egoïsme is, maar een voorwaarde om te kunnen geven.

Zorg om de jeugd, verlangen naar verbinding

Samantha wil nooit meer weg uit de Beemster.
Ze maakt zich wel zorgen over de jeugd. Basisscholen die te massaal worden, kinderen die niet veilig buiten kunnen spelen en het verlies van het dorpsgevoel.
Ze pleit voor meer verbinding. Groet elkaar weer. Zeg “Hoi”, “Hee”, drink koffie samen in plaats van alles via sociale media of e-mail te doen. En geef elkaar makkelijk toegang tot contactgegevens.

Ze ziet een verandering in mentaliteit. Hard werken is niet meer vanzelfsprekend. Samantha houdt van aanpakken. “Kom maar op met dat plan!” zegt ze. Soms wat direct, maar altijd met hart voor de zaak. Ze heeft geen schouderklopjes nodig – als zij in haar kracht staat, wil ze iets betekenen voor anderen.

Zeg Hoi – en verbind

Wat ze vooral wil meegeven: werk aan sociale verbinding. Heb begrip voor elkaar. Durf sorry te zeggen. Loop naar elkaar toe, los misverstanden op. Laat elkaar uitspreken. Alleen zo komt saamhorigheid terug – ook in de stad.

Samantha doet het voor haarzelf, haar gezin en de samenleving. Een vrouw met energie, overtuiging en vooral een groot hart.