Als columnist op de website van de Stadspartij moet je ook punten uit je eigen achtertuin aan durven stippen. De discussie over de locatie van de Islamitische basisschoop De Roos is er zo een. Temeer daar ik het waargenomen proces ook ga gebruiken in de workshops in den lande die ik geef over de toenemende problemen met het besturen vanuit een ambtelijk bestuurlijke grondhouding.
In die workshops laat ik zien dat die bestuursstijl niet meer kan, sterker nog door het terugvallen bij crisisachtige situaties op deze grondhouding er juist allerlei extra problemen met de omgeving ontstaan.
Zonder er nu verder nader over uit te weiden, wijs ik er op dat thans de organische bestuursstijl wordt gevraagd. Hetgeen een flexibele, verstandige, dynamische bestuurlijke stijl verlangt; besluiten nemen in interactie met de omgeving. Dat verlangt dus ook dat dit de instellingen en dus de grondhouding van bestuurders moet zijn. Internaliseren heet dat in sociologische termen, maar dit terzijde.
In dat veranderingsproces zitten we momenteel en daar zijn interessante successen maar uiteraard ook ‘deskundig’ mistasten in waar te nemen.
Een van de thema’s’ van mijn workshops is dan ook: fouten zijn kansen om iets te leren.
Wat rond de komst van de nieuwe basisschool De Roos gebeurt is daarbij voer voor opleiders.
Al weken zie ik het gedoe met de nieuwe basisschool aan en al weken denk ik kom op college zo moeilijk is de oplossing toch niet. Zeker niet als je de slogan ‘van buiten naar binnen’ als lijfspreuk van je beleid wilt maken.
Maar de praktijk is moeizamer dan de leer. De oude bestuurlijke grondhouding is nog te sterk om de nieuwe gewenste stijl van besturen in alle gevallen aan te kunnen.
Uit openbare en dus betrouwbare bron maakte ik al snel op dat de buurt zich boos maakt over de zoveelste verkeersdruk vermeerderende activiteit in de straat.
Toevallig was het de plotselinge situering van het Islamitische basisschooltje die de lont in het kruitvat stak. Terecht merkte fractievoorzitter Meulenberg van de Stadspartij op dat als het de komst van een sportschool was geweest die de toorn van de buurt had opgewekt.
De buurt is de afgelopen tijd sluipenderwijs vol gelopen met allerlei bouwwerken en activiteitencentra ’s. De vraag is of daardoor de leefbaarheid van de straat, de wijk, nog zo is als ooit was bedoeld en afgesproken.
Voor de buurtbewoners was de komst van de nieuwe basisschool De Roos de druppel die de emmer deed overlopen.
Dit drong pas heel laat door tot het college. Het college, zo bleek mij uit betrouwbare bron, zat al weken op een ander spoor, wellicht zelfs meerdere sporen. Het college maakte front tegen de xenofobische geluiden die klonken tegen de komst van de Islamitische school maar handelde vervolgens in het geloof dat de kortste weg naar een oplossing van een probleem is dwars door de bezwaren heen te gaan.
Dat kwam al snel op een excuus van de wethouder aan de buurt te staan. Het college beschouwde overigens nog steeds de komst van de school als de bron van het probleem en verstond niet dat dit een vrij willekeurige uiting er van was.
Met de intentie van buiten naar binnen willen werken, stuitte men gelijktijdig op een opmerkelijke vorm van ouderwets bestuurlijk professionalisme.
Dat ging zo nog even door tot in de vergadering van de commissie Algemene Zaken van 19 juni.
De emoties liepen die avond hoog op, het blijft gelukkig mensenwerk dat ook. Uiteindelijk brak na het falen het gezonde verstand door. De rest volgde snel.
Na 3,5 uur vergaderen schortte het college de komst van de school in de buurt op. Dat had uiteraard uren eerder gekund, maar de vorming van de juiste ideeënwereld om zo’n besluit te kunnen nemen kost nu eenmaal tijd.
Een goed verkeers- en parkeer onderzoek werd toegezegd. De angel werd zo uit de explosieve stemming getrokken en de oplossing voor het probleem volgens de slogan: van buiten naar binnen werken en de leer van de organische bestuursstijl werd zo alsnog geboden. Een schoolvoorbeeld van het thema: fouten zijn kansen om er van te leren.