De verkiezingen zijn geweest, we zijn verlost van de avondvullende nietszeggende praatjes. Inhoud was, zoals gewoonlijk tegenwoordig, ondergeschikt aan emotie. Journalistiek werden de emoties gemakzuchtig breeduit uitgemolken. De oppervlakkigheid op alle terreinen is in Nederland troef aan het worden.
Sinds jaren heb ik weer eens op de PvdA gestemd. Gewoon omdat ik vind dat die partij het fatsoenlijkste programma heeft en de meest betrouwbare partijleider.
Op de uitslagenavond werd het verlies van drie zetels door de PvdA gevierd alsof Nederland de wereldkampioenschappen voetbal al had gewonnen. Ritmisch werd de naam van ‘topscorer’ Job Cohen door de aanwezige achterban in de zaal gescandeerd. Ik nam waar hoe de PvdA aanhang in een soort trance geraakte en steeds toonlozer en emotielozer ‘Job Cohen, Job Cohen, Job Cohen’ opdreunde. In horror films zie je dat zombies vaak doen.
Ik keek mijn vrouw in verbijstering aan en liet me ontvallen dat ik nu al spijt had van mijn stem op de PvdA. Gelukkig toonde het gezicht van Cohen net zoveel ontreddering als het mijne. Het gezicht van Cohen straalde alles uit maar geen trots.
Job Cohen had natuurlijk al snel door ‘hoe de hazen zullen gaan lopen’. Niks regeringsverantwoordelijkheid voor de PvdA, niks geen ministerschap voor Cohen. Geen enkele reden voor de op monotone toon geuite euforie, zo concludeerde Job voor zichzelf in stilte.
VVD, PVV en CDA hebben samen de kleinst mogelijke meerderheid in zetels. En met wat steun van andere rechtse partijtjes en wisselende steun van D66 en verdeeld links, kunnen VVD, CDA en PVV snel aan het regeren slaan.
Cohen, zo veronderstel ik, bedacht snel wat de partijen in elkaars armen zou drijven. Het CDA zal om deelname aan de regering te kunnen continueren geen enkele scrupule kennen. De VVD ziet kans om voor de ‘naar houden wat je hebt’ achterban flink wat incidentele meevallers binnen te halen. De PVV is in feite een soort reserve VVD en zal snel haar breekpunten (hoofddoekjes, AOW leeftijd enz.) inwisselen voor nog rechtsere VVD standpunten, zo verwacht ik. De lokkebroodjes om zowel ter linker als ter rechterzijde calculerende kiezers weg te kapen hebben hun werk gedaan.
VVD en CDA zullen samen proberen de PVV hetzelfde kunstje (weet u nog) te flikken als met de Lijst Pim Fortuyn. Maar dat is van latere orde, zo bedacht Job Cohen.
De in de pers flink opgerakelde tegenstelling tussen Geert Wilders en Hero Brinkman zal een toneelstukje blijken. Hero Brinkman ving de kritische PVV-ers op en registreerde ze. Geert en Hero hebben na de verkiezingen weer broederlijk de vier handen op één buik. Ze weten nu precies door de aanklampingen van Hero wie kritisch is en wie recht in de ‘Wilders leer’. Aan het breken van dit blok zullen VVD en CDA nog een hele kluif krijgen. Trots kunnen Geert en Hero nu al terug kijken op hun kunstje.
De PvdA is veroordeeld tot de oppositiebanken. Maar dat kan op de korte termijn wel eens de positie van de echte winnaar blijken. Ik ben bang dat alleen Cohen dit moeizame scenario op de uitslagenavond besefte. Ja ook bestuurders met staatsmanschap in hun bagage worden steeds schaarser. Trots zal Job Cohen (zie portret met toelichting) straks terugdenken aan zijn feilloze analyse van de dorpspolitiek in Nederland.
Opmerkelijk was ook het verdwijnen van Trots op Nederland. Rita Verdonk behaalde geen één zetel. Dit in weerwil van de vreemde overwinning die haar partij bij de gemeenteraadsverkiezingen op lokaal niveau zeer recent nog behaalde. Ik ben zo vrij om te veronderstellen dat op lokaal niveau de partij van Rita Verdonk vaak door de ‘domme’ kiezer is aangezien als stand-in voor de in veel gemeenten niet deelnemende PVV.
Nu Trots op Nederland (TON) landelijk is ingestort vreest de achterban met de financiële rekening te worden opgezadeld. De afdeling Pijnacker-Nootdorp van Trots op Nederland, de woonplaats van oprichtster Rita Verdonk, splitst zich af van deze politieke partij. Aanleiding is de verkiezingsnederlaag. Daardoor komt er geen geld meer binnen bij de landelijke partij, en de leden van de afdeling Pijnacker-Nootdorp zijn bang dat eventuele schuldeisers zich nu bij hen melden. Die afdeling zit ‘dicht bij het vuur’ denk ik dan, dus er is alle reden om hun argumenten voor afsplitsing serieus te nemen. In Pijnacker-Nootdorp gaat de afdeling verder als Gemeentebelangen. Ik voorspel dat heel snel veel lokale Trots op Nederland-afdelingen zullen volgen.
Trots is mooi, maar de vrees voor een greep in de portemonnee breekt beloften.