Zonder Twitter lijk je tegenwoordig niet meer te bestaan. Dus moest ik ook de vraag beantwoorden: To Twitter or not to Twitter? U voelt het al aan, ik heb die vraag negatief beantwoord. Zeker toen ik op de radio onze minister van buitenlandse zaken, Uri Rosenthal, hoorde pleiten voor een Twitterstilte. Hij liet daarbij weten nu niet en nooit niet te zullen twitteren. Ik volg zijn wijze raad graag op. Zakelijk zie ik er geen brood in, kletspraatjes kan ik ook wel zonder twitteren kwijt.
Net als bij het sprookje de nieuwe kleren van de keizer is het een paar handige gladjanussen gelukt om het modale volk de Twittermode te laten volgen. Kassa voor hen, een dom en duur speeltje voor de massa. Hopelijk lukt het onze minister Rosenthal om veel aanhangers achter zijn tegengeluid te krijgen.
Wie in de praktijk wil zien tot welke verdwazing twitteren leidt, moet eens opletten als de vergaderingen van onze Purmerendse raad worden gehouden. Kijkt u op TV, tel dan eens hoe vaak u een smartphone (geavanceerd mobieltje) onder de beraadslagingen bediend ziet worden. Uit betrouwbare bron weet ik dat al twitterend een heel apart kwetterend vergadercircuit tijdens en na de vergadering plaatsvindt. Niet dat het tot iets beters of slechters leidt. Het leidt wel af en het doodt de tijd. Want neemt u van mij aan dat die raadsleden zich vaak net zo zitten te vervelen om de bijdrage van een ander als u die zit te kijken. Mona Keijzer, Frank Alberts, Erik Struijlaart, Edwin Voorbij, Rob Sampimon, Ariewim Boer, Jan Peter Dompeling, Hans Krieger, Hans Meijer is een niet onwillekeurig lijstje met elkaar twitterende mensen in dit verband. Onschuldige onderonsjes, een beetje kinderlijk vaak. Maar zei Shakespeare al niet eens ‘wees kinderlijk en niet kinderachtig’.
De kansen van de nieuwe media worden ons als enorme sprongen vooruit verkocht. Naast het kinderlijk speelse plezier zijn er echter ook gevaren. Afgelopen week werd districtschef Gerda Dijksman van de politie in Zuidwest-Drenthe voorlopig geschorst omdat ze opnieuw voor ophef zorgde toen ze twitterde dat het overlijden van twee jonge mensen in Meppel ‘vast het gevolg zou zijn van huiselijk geweld’. In werkelijkheid ging het om een drama waarbij de twee door koolmonoxidevergiftiging om het leven waren gekomen. Eerder dit jaar ging Dijksman ook al over de schreef toen ze op haar twitterpagina de PVV ‘fascistisch’ noemde.
Om verdere twitter-ellende te voorkomen is de Nederlandse vereniging van Commissarissen en Directeuren (NCD) – met drieduizend leden uit de top van het bedrijfsleven en overheid – ogenblikkelijk begonnen met het opstellen van een twitterbeleid. De richtlijnen voor het gebruik van sociale media als Twitter, Hyves en Facebook moeten voorkomen dat werknemers het bedrijf in problemen brengen doordat zij vrijelijk hun mening of vertrouwelijke informatie spuien.
En net nu dus het verstand begint door te dringen dat de nieuwe kleren van de keizer ‘niets om het lijf hebben’ of het moeten overbodigheden zijn en schadelijke randverschijnselen veroorzaken, zet juist de politie nog een tandje bij. Het politiekorps Amsterdam-Amstelland heeft zich voorgenomen actief te twitteren rondom de jaarwisseling. Burgers kunnen op twitter.com/politieaa zien waarmee de politie bezig is. Ook kunnen zij berichten verwachten over de veiligheid en de bereikbaarheid van Amsterdam. De Amsterdamse politie gebruikt het nieuwe medium al sinds dit jaar om nieuws- en opsporingsberichten te verspreiden en het publiek te informeren tijdens grote evenementen. Al twitterend moet de suggestie van meer blauw op straat kennelijk worden gewekt. Paradoxaal genoeg stopt de baas van de politie in Flevoland, Bert Wijbenga, per direct met twitteren. De verwarring is dus groot.
Als je terugkijkt op 2010 dan is de onstuitbare opmars van het twitteren de hype van het afgelopen jaar. Ik zag dat mijn Stadspartij er tijdens de verkiezingen ook gebruik van maakte. Ik vrees echter dat, wil je erbij horen en de massa nu nog een beetje politiek aan de gang krijgen, het een vervolg zal gaan krijgen. De diepgang en de serieuze debatten in de politiek worden steeds schaarser. De digitale sociale media zullen het zinvolle gesprek verder verstommen, het non-verbale contact uitschakelen, de taal (welke dan ook) verarmen, de samenleving in sociale zin totaal veranderen. Tenzij minister Rosenthal (foto) natuurlijk veel volgers krijgt.
Ik wens ons een Twitterloos 2011, maar vrees een kwetterende voortzetting.