‘Piet Snot’ verliet samen met de andere ganzen de door hen verfoeide ondemocratische poel des verderfs. Aan jarenlang snateren en gakken kwam een tussentijdse apotheose met deze demonstratieve aftocht. De andere eenden en waterkippetjes in de poel zagen dit spektakel meewarig aan en gingen over tot de orde van de dag.
De vele Jan Doedels uit het dorp, die met steeds meer Jan Doedels met broodkruimels aan de poel hun bijval aan het gesnater getuigen, zijn verdeeld in hun menig over dit toneelstukje van Piet Snot en aanhang. Of ze Piet Snot en gansgenoten zullen volgen naar zijn nieuwe zwemvijver heerst verwarring. De dorpskrant ‘Het Telegram’dat altijd wel brood ziet in de ganzen borrelpraat is het meest kritisch. ‘Weglopen Piet Snot theatraal en fout’, kopt de krant.
Hopelijk is de krant ineens wakker geworden wat de ganzen, als ze in de meerderheid zouden zijn, wel eens zouden kunnen aanrichten. Niet zij zouden dan de poel dienen te verlaten, nee ze zouden de andere eenden en ook de Jan Doedels uit hun domein jagen. Eigen grondwettelijke ganzenregels opstellen en alles wat geen gans is of zich tot het ganzendom bekeert (en zo de tweederangs ganzensatatus krijgt) uit de poel en dorp verjagen. Precies volgens het scenario dat George Orwell beschrijft in zijn meesterwerk Animal farm.
In Nederland is al een tijdje inhoud niet meer belangrijk maar uiterlijk. Emoties bespelen is een belangrijker wapen geworden in de strijd om de macht dan de geest verrijken. Piet Snot heeft dat feilloos door. Nederlanders zijn goed in het oordelen en veroordelen, maar slecht in het beoordelen van zaken. Vooral als het een ander -de ander- betreft, slippen de remmen steeds vaker door.
Het bericht van de Stadspartij over het ‘snoepreisje’ van Purmerendse politic naar Jihlava, maakte in heel Nederland de frustraties en agressie dan ook los. Onder de digitale krantenartikelen werd door velen het zwaard gelegd over de Purmerendese geldverspillers. Maar de grootse grap is dat die toch gewoon naar Jihlava gaan. In de volle overtuiging daar hard werk te moeten verrichten zoals ik in mijn vorige column al betoogde. De warmeTsjechische volksaard en de opwindende tonen van een concert van Gustav Mahler zal ze nog lang heugen hoop ik.
Praatjesschrijver Jos Lutz van de PvdA probeert ondertussen de aandacht te verleggen. De kritiek op de mede door zijn partij met een truc opgelegde lastenverzwaring voor de Purmerendse burgers is niet mals. In de kritiek op het ‘snoepreisje’ wordt dat door velen in een beweging dan ook neergesabeld. Het Gezinsblad plaats periodiek een verhaaltje van Lutz en daarin greep hij de kans om te zeggen dat zijn partij (en de andere boosdoeners) door de gemeentelijke accountant met de rug tegen de muur waren gezet. In een feitelijk onjuiste opsomming van redenen tot lastenverzwaring -dus gelogen- verdedigt hij zich dat hij en zijn partij niet anders konden.
Chris Zandvoort (GroenLinks) maakte in een open brief al gehakt van de leugentjes van Jos Lutz. Hij doet dat vriendelijk onder de openingswoorden: ‘Beste Jos’. Maar Jos is helemaal niet zo best. Hij laat in zijn gelogen weergave van de waarheid een duistere kant van zijn persoon zien. Liegen mag van hem als het de politieke zaak dient. Bij Jos zijn niet de normen en waarden in de politiek maatgevend maar zoals Koot en Bie eens treffend stelden: de wormen en maden.
Ondertussen wordt zo de Purmerendse politiek wel steeds interessanter. De beroemde Italiaanse filmregisseur Frederico Fellini werd gebiologeerd door mensen die leugens en onwaarheden, alsof het de grootste waarheden zijn, rondstrooien. ‘De leugen is interessanter dan de waarheid’, is een gevleugelde uitspraak van hem. Hij maakte er ook zijn levensmotto van; Fellini: ik ben een geboren leugenaar (Fellini: ‘sono un gran bugiardo’).
La dolce vita aan de Where!