Bij de verkiezingen in 2010 liep er in de gemeenteraad bij tijd en wijle een verhitte discussie over het stokkende verkeer in onze binnenstad. De Stadspartij twijfelde toen en nu hevig aan wat de juiste oplossing zou moeten zijn. Een lichte voorkeur sprak de partij uit voor een eenrichtingsverkeer-model. Wat dat precies zou behelzen vond ik vaag. Maar de partij kiest wijs ook voor: eerst onderzoeken dan beslissen. Het echec met de ‘experimentele’ weginrichting in de Westerstraat en de Nieuwstraat zette velen verder aan het denken.
Vier varianten heeft de gemeenteraad van Purmerend nu voorgelegd gekregen bij het zoeken naar een beter verkeersmodel voor ’t Stadje. Allemaal even ingewikkeld in hun uitwerking en duur. Een variant die beschouwt of de huidige situatie met enige lichte verbeteringen niet kan voldoen, zit er niet tussen. Dat elk jaar veertien dagen de hoofdroute via ’t Stadje van en naar de uitvalswegen door een kermis is afgesloten wordt niet eens als externe factor aangestipt. Als er al gemopper over de kermis is dan is het een gelaten gemopper, dat nergens meer wordt opgetekend. Dat feit en het gedoe met Nieuwstraat en Westerstraat heeft mijn ogen geopend. Dat er veel verkeer is van naar en door ’t Stadje is een gegeven. En in de huidige vorm verloopt dat nog vrij vlot ook. Gelukkig maar.
Opstoppingen en verkeerschaos ontstaan steevast als mensen aan het huidige model gaan knoeien. Zelfs het verstellen van verkeerslichten op de Waterlandlaan leidt al tot een verstoord wegbeeld. En toch kan zelfs de kermis de doorstromingspret niet drukken. ‘Knus’ zeggen wij in huize Meander bij opstoppingen altijd dat de mannen van Krieger (verkeerswethouder) weer speelkwartier hebben. Die zijn dan inderdaad opmerkelijk vaak aan het goochelen met omleidingen of de verkeerslichten. En langer dan een kwartiertje duurt zo’n opstopping namelijk dan ook niet.
Als admocraat (tegenhanger van technocraat) ben ik volkomen ongeschikt om ooit raadslid te zijn. Dat merkt u wel. Maar ware ik raadslid dan verspilde ik geen minuut meer aan dat gel… gepraat over verkeersmodellen voor ’t Stadje. Is dit wat men wel noemt wijsheid achteraf? Zo dat is er uit!
Wie er ook uit is, dat is John Leerdam. Die trapte in een verzonnen bericht en deed net tegen de journalist die hem er naar vroeg of hij er alles van wist. Dit terwijl die journalist hem in de maling nam. Persoonlijk vind ik de reactie van John wel leuk als hij het spel had doorzien en had meegespeeld. Het schokkende is dat John juist niet doorhad dat hij er tussen werd genomen. Dat is nog dommer dan de domme reactie van John op de valse vragen. Nee, dat deed minister Leers toch handiger.
Die liet zich inzake de zaak Mauro ontglippen dat deze zijn studie mag afmaken, maar daarna gaat ie eruit! Ondervraagd over deze botte woorden liet minister Leers zich van zijn beste CDA-kant zien. Nee, hij had het niet gehad over Mauro persoonlijk. Dat kon ook niet want die gebruikt een valse naam. Hij had het gehad over alle Mauro’s in het algemeen, dat kon dus nooit slaan op de bekende Mauro want die heet niet zo. Alsof je wethouder Hekking ergens uitleg over hoorde geven. Briljant!
Hoewel de Volkskrant van de blonde held in het Catshuis nog liet weten dat Leers wat hem betreft kan opdonderen bleef Leers overeind. En ook onze blonde held ontkende snel in politieke bewoordingen dat hij ooit om het vertrek van Leers had gevraagd. Zelfs zijn beste politieke vriend Rutte moest er aan te pas komen om de redactie van de Volkskrant op deze journalistieke dwaling te wijzen. Als ik hier commentaar op zou moeten geven dan zou ik wijsheidshalve iets zeggen in de trant van: geef Leers wat deze Leers is en Wilders wat des Wilders is. Zo’n nietszeggend antwoord past helemaal in deze Paastijd. Wijsheid en domheid worden hier slim door elkaar gebruikt. Het zijn elkaars natuurlijke tegenpolen. Zonder het één kan het ander niet bestaan. Ze tot een kluwen vormen noemt men een kunststuk. Domheid is niet een gebrek aan wijsheid of zelfs maar een gebrek aan gezond verstand . Nee, domheid is een zelfstandig begrip, een begrip dat in belang niet onderdoet voor Wijsheid, Waarheid of Wat dan ook.
Wijsheid is gestoeld op domheid. Maar dan achteraf. We worden pas wijs na een mislukking. Wijsheid achteraf heet dat in gewoon Nederlands.
Domheid gaat vaak aan wijsheid vooraf: penicilline werd ontdekt nadat men zo dom was geweest om petrischaaltjes met bacteriën niet vrij te houden van schimmels; de scheepsschroef werd uitgevonden nadat men zo dom was geweest een deel van de schroef van Archimedes kapot te laten gaan bij een proef met scheepsaandrijving; een politicus kan in ons complexe staatsbestel pas staatsman worden, nadat wij zo dom zijn geweest op hem te stemmen.
Ik heb deze verhandeling over wijsheid niet van mezelf. Hij komt uit een encyclopedie van de Domheid, maar dit allemaal terzijde. Ik vind dat we de afgelopen jaren genoeg domheid over ons heen hebben gekregen. Waar blijft de wijsheid achteraf?