Tot maandag 12 oktober beheerste Purmerend het landelijke nieuws. In de berichten over het hevig verdeelde en richting zoekend volk aan de Where werd de hele internationale vluchtelingenproblematiek opgehangen. Statushouders, noodopvang, asielzoekerscentrum what’s in a name. Het verdeelt de meningen en het volk in twee delen: mogen ze wel of niet Purmerend c.q. Nederland in.
Bij gebrek aan landelijk staatmanschap van waaruit met overtuiging de weg wordt gewezen, kwam een hevige discussie los met uitschieters die lieten zien dat de menselijke beschaving maar een dunne schil heeft.
Op de sociale media moet het weer genieten zijn geweest voor psychologen. Interessante maar verder hoofdzakelijk volstrekt onbelangrijke prietpraat zijn de meeste reacties op twitter, facebook, instagram en wat dies meer zij vandaag de dag
Sociale media inferieur voor het voeren van een debat
Sociale media zullen ongetwijfeld voordelen opleveren. Maar ondertussen werken ze louter polarisatie in de hand. Het internet is nu eenmaal niet geschikt om een debat te voeren. In plaats van het gesprek aan te gaan met hen die er anders over denken wordt er smakelijk gelachen om spelfouten en bizarre uitspraken van ‘PVV-aanhangers’. Die op hun beurt het eigen vocabulaire erop los laten zoals: ‘Ik zeg je…deuren op slot…en dan de zalen volspuiten met varkenszeik laat maar wegrotten die hufters’ (gelezen in de Volkskrant 13-10-2015). En dan tel ik de deelnemers die soms met verschillend aliassen een zelf verzonnen toneelstukje opvoeren nog niet eens mee. Het gevoel dat iets dergelijks het geval is bekruipt me altijd als ik vaak –te vaak- dezelfde aliassen in een stukje bespeur, zoals laats dat stukje over dat al weer bedreigde raadslid. Dat stukje en de vanzelfsprekende reacties van reaguurders las ik met enige tegenzin. Op aanraden van buurman, dit maar vast voordat u zich afvraagt of ik toch niet stiekem in die wezenloze reacties gluur.
Sociale media zijn geschikt voor borrelpraat à la Voetbal Inside, lieve filmpjes uit de huiselijk kring, foto’s van jubilea, groepsafspraakjes maar niet om er een serieus gesprek of debat te voeren.
In ieder geval zag ik de Stadspartij werk maken van het zoeken van het directe gesprek met de Purmerenders. Uiteindelijk met het resultaat dat op die gedenkwaardige maandag een fatsoenlijk raadsbesluit werd genomen.
Open brief Van Damme
In de naweeën, van het met verschillende methoden van buiten naar binnen werken door partijen, werd ik attent gemaakt op een open brief van raadslid Ernst van Damme aan een ander raadslid. Nu van hetgeen Van Damme in de open brief laat weten aan het adres van zijn collega raadslid daar lusten de honden geen brood van. Nieuwsgierig geworden? Lees dan hier deze open brief.
Tja, wat moet ik daar nu van zeggen. Wie kaatst moet de bal een keer terug verwachten lijkt me. Het markeert tevens de kentering in de manier waarop zich politici noemende figuren met elkaar omgaan. De herenpraat wordt vervangen door onverbloemd taalgebruik, lijkt wel zo duidelijk. In Engeland is dergelijk omgangsverkeer al lang gebruikelijk en wij zullen er hier dus ook aan moeten geloven. Maar dat zal nog een begin van iets anders zijn, iets dat steeds meer de kop opsteekt.
Dumbing down
De Engelse cultuursocioloog Franklin Furedi noemde deze verandering een ‘dumbing down’ van onze cultuur. Vertaald betekent het voorlopig iets als ‘verdomming‘.
Politici, gezagsdragers, media en culturele instanties weten zich met hun traditionele voorbeeldfunctie geen raad meer. Ze zoeken naar nieuw omgangsvormen en manieren van presenteren. Van inhoudelijk en oplossingsgericht werken richten politici zich op beeldvorming. Bij het vluchtelingenvraagstuk bijvoorbeeld is de beeldvorming dat van: gelukszoeker, slachtoffer of testosteronbommen, versobering of rechtvaardiging van voorzieningen. Net vanuit welk politiek denkraam de mensen een beeld wordt voorgetoverd.De media hebben ondertussen minder aandacht voor de inhoud en richten zich in plaats daarvan toenemend op vorm, entertainment en schandaal. Niet de boodschap, maar de persoonlijkheid van de politicus staan centraal, met het bijbehorende risico op schandaalberichtgeving en -politiek.
Daarom wordt het karakter van de politicus los van zijn partij, zoals geportretteerd in de media, essentieel; omdat waarden – dat wat het meest betekent voor de meerderheid van de mensen – worden belichaamd in de persoon van kandidaten. Politici zijn de gezichten van de politiek. Als geloofwaardigheid, vertrouwen, en persoonlijkheid kritieke punten worden in het beslechten van politieke uitkomsten, dan worden vernietiging van geloofwaardigheid en karaktermoord van politici machtige politieke wapens. Het moet bij de heer Van Damme ergens gedaagd hebben dat deze wapens thans geëigend zijn om de vloer aan te vegen met een collega raadslid.