De rij biografieën van beroemde, hoofdzakelijk voetbalsterren, is aangevuld. Na Jan Mulder, Rinus Michels, Willy van der Kuylen, Bert van Marwijk, Rene van der Gijp, Leen Looijen, Gert Jacobs (wielrennen), Ronaldo, en Robin van Persie is daar het ontroerende en tegelijkertijd lachopwekkende levensverhaal van Andy van der Meijde. Juist op tijd voor vaders om in hun schoen te kunnen vinden of straks onder de kerstboom.
Rijkelijk wordt er op radio en tv reclame voor dit soort boeken gemaakt. Veelal de commerciële zender waarop Voetbal International uitzend, maar ook op de radio. Radio Noord-Holland had in een sportpraatjesprogramma op zaterdagmorgen zelfs de schrijver van het boek over Andy, Thijs Slegers uitgenodigd. Thijs Slegers is toevallig een sportjournalist van het bekende tv-programma van het sportblad Voetbal International. Maar dit terzijde.
In dezelfde week dat ik al deze reclame-uitingen voor het boek over Andy van de Meijde waarnam, kreeg de TROS een boete voor ‘sluikreclame’ in hun programma’s. De TROS moet diep in de buidel tasten. De publieke omroep moet namelijk een boete van maar liefst 108.000 euro betalen aan het Commissariaat voor de Media, omdat er verboden reclame in de kinderserie Het Sprookjesboomfeest schuilgaat. De boete valt iets lager uit dan de eerder opgelegde boete van 120.000 euro. Volgens de mediawaakhond werd met het tv-programma de interesse gewekt voor de attractie Sprookjesboom in de Efteling. De publieke omroep moet een veilige haven zijn voor kinderen. Publieke media-instellingen mogen in hun programma’s geen reclame maken en ze mogen buiten de programma’s niet dienstbaar zijn aan het maken van winst door commerciële partijen.’, aldus het commissariaat.
Ik kan dit onderscheid in TROS en boete niet zo goed volgen, maar weet ondertussen wel dat Andy er aan sex, drugs en al-wat-dies-meer-zij aan onderdoor gegaan moet zijn. Ook dat hij een kameel in zijn garage had wordt als hoogstandje in het leven van Andy opgevoerd. Het levenspad van een grillige, soms onnavolgbare voetballer die zichzelf niet in de hand had is zo vreugdevolle kost als feestdagencadeautje.
Denkend aan al die biografieën in deze schrijfstijl, kwam Einar Vreugdehil mij voor de geest. Einar was de linksbuiten in het Amsterdamse amateurteam waarin ikzelf als ‘ausputzer’ figureerde. Einar was niet zo’n begenadigde voetballer, behalve op natte velden. Zijn slidings waren weergaloos, een perfecte techniek en timing deed hem onverwacht veel ballen afpakken en door menig verdediging glijden. Een lust voor het oog en in stilte was ik er jaloers op. Met Einar had je ook altijd lol. Hij zat een beetje in het grijze circuit en had dus altijd handeltjes voor ons. Zijn voor ons en anderen geritselde koffiebonen waren legendarisch qua smaak en vriendenprijs. Einar plagen door het toilet met een kwartje open te draaien en dan kiekeboe roepen. Of zijn auto op een stapeltje tegels zetten met de wielen eraf. Of hij ons plagen door zijn chimpansee mee te nemen naar de wedstrijden en die dan in de kleedkamer op te sluiten (het beest moest toch ergens blijven). Waarna je na afloop van de wedstrijd een ravage aantrof in kleding en toebehoren.
Een paar jaar terug hoorde ik dat de auto van Einar met hem erin was opgeblazen en uitgebrand. Het zou een afrekening in het criminele circuit zijn. Jammer, dacht ik, dat het zover is gekomen. In wezen was Einar een hele sociale en aardige vent.
Tot mijn niet geringe verbazing kwam ik Einar plotseling tegen in de binnenstad van Amsterdam. Net als ik hem, herkende hij mij. Om een lang verhaal kort te maken. In de kroeg van Lowietje vertelde hij met dat hij niet was opgeblazen, ook niet crimineel is, maar iemand anders eraan ging die zijn auto ongevraagd leende. Hij leeft nu dus ’frank en vrij’ in handel, wandel en belastingen. Einar vertelde ook in grote trekken de rest van zijn levensverhaal tot nu toe. Daar kunnen de boeken over de bekende sportsterren niet tegenop. Helaas verbood Einar me om het smeuïge verhaal ooit te boek te stellen. Hooguit een anekdote te gebruiken, maar dat was het. Misschien na zijn dood de rest, maar hoe kom ik daar als definitief feit achter? Duidelijk is wel dat menige biografie intressanter is dan de werkelijkheid.
Kijken naar de vergadering van de commissievergadering Stedelijke Ontwikkeling en Beheer kwam dit hele verhaal me plotseling voor de geest. Een verhandeling over de realisatie van een gemeentelijk gronddepot en stenensorteer- en recyclatie liep hoog op. De wethouder wil in de Baanstee-Noord zo’n gronddepot maken. De komende acht jaar is er veel te doen in de stenensorteer- en recyclingbusiness in Purmerend. Het is de efficiëntste en ultieme oplossing zo’n centraal depot om alle buurten te verschonen van veel herrie en het elke keer optuigen van een buurtgerichte stenen- en recyclatie. Dat lijkt logisch. Maar de meeste raadsleden wilden er om niet te volgen redenen niet aan mee doen. Nu niet of nooit niet? Ook dat bleef de vraag. Ik besloot uiteindelijk het orakelboek ‘Gijp’ dat ik een jaar terug kreeg er maar eens op na te slaan . Misschien staat daar een antwoord op een dergelijke vraag in. Al was het maar om een begripvolle lach te krijgen om alles wat mensen echt bezig houdt.