Een raadslid uit het Noord-Duitse Stralsund is betrapt op het stelen van wc-papier van het gemeentehuis. Dat meldden de autoriteiten afgelopen week.
De conciërges zetten een val nadat zij hadden gemerkt dat ruim tweehonderd wc-rollen waren gestolen. De 24-jarige Frank-Michael John werd ontdekt met een rol in zijn hand en een in zijn rugzak. De openbaar aanklager van het stadje zei onderzoek te doen naar de diefstal van meerdere goedkope items. In totaal zou de gemeente slechts een paar honderd euro hebben verloren aan de diefstal.
Of het raadslid zal worden vervolgd is nog niet zeker. De aanklagers hebben aangegeven eerst te willen kijken of hij een strafblad heeft.
De eerste tekenen van de lente steken de kop op denk ik als ik zo’n bericht lees. Als interim manager kom ik bij veel ondernemingen over de vloer. En elke keer valt mij weer op dat in het voorjaar er een grote schaarste aan suikerzakjes en poedermelk bij de koffieautomaten de kop opsteekt. Há de caravans zijn weer uit de winterstallingen, dat is de eerste gedachte die dan bij mij opkomt. Rare associatie zult u misschien denken, maar ik heb deze nu eenmaal. Ook heb ik nog de tijd meegemaakt dat wc rollen in stapels op de toiletten lagen en ook deze in het voorjaar plotsklaps verdwenen. Niet omdat het in de lente bij ons plotseling wemelde van de Duitse raadsleden natuurlijk.
Maar juist dat is al een tijdje verleden tijd. Slimme afgesloten wc rol houders moeten ontvreemding verhinderen. In Duitsland zal dit nu ook wel snel ingeburgerd raken.
Terwijl ik dit schrijf kijk ik met een schuin oog naar een discussie over het milieubeleidsplan tussen raadsleden. Zonder budget geen verwezenlijking van beleid is het centrale thema in de discussie. En budgettaire neutraliteit is daarbij het uitgangspunt. Als de raad vindt dat het breder en meer moet dan zullen er voorstellen moeten komen die deze budgettaire neutraliteit loslaat concludeer ik al snel. De meeste partijen stellen zich hierin electoraal realistisch en terughoudend op. Uiteraard, en gelukkig maar, geldt dit niet direct voor alle partijen. Er bestaat geen evenwicht zondert tegengewicht, geen samenspraak zonder tegenspraak. Waar tegenwicht ontbreekt en tegenspraak niet wordt gehoord, komt vroeg of laat de stabiliteit van de democratische gang van zaken in gevaar. Vroeger toen ik nog les gaf was dit een zin die ik als één van mijn favorieten tijdens de behandeling van de lesstof gebruikte.
Ik luister verder nog heel even aandachtig maar constateer dat geen van de partijen, hoe kritisch ook, de rekening voor het verlaten van de budgettaire neutraliteit in de vorm van een lastenverzwaring bij de burgers durft te leggen. Uiteindelijk vinden de partijen met groenrechtse en groenlinkse hobby’s elkaar gebroederlijk in een initiatiefvoorstel van de PvdA om er verder met een werkgroep vanuit de raad naar te kijken. Duurzaamheid zal ondertussen bij projecten in het vervolg explicieter in beeld worden gebracht. Bert Meulenberg van de Stadspartij leverde langs de neus weg nog even feitelijke kritiek op de domoren die blind de invoering van elektrische auto’s bepleiten.
Met voldoening neem ik ook waar dat de aanvankelijke positieve opstelling van de sociale partners over een concept nieuw pensioenstelsel dreigt vast te lopen. Steeds weer wordt ons voorgehouden dat jongere generaties moeten dokken voor de pensioenen van de zich snel uitbreidende groep renteniers. Daarmee proberen dubieuze krachten de solidariteit tussen (jongere) werkenden en ouderen uit elkaar te spelen. Wie goed nadenkt zal meteen moeten constateren dat de voorstanders van het nieuwe pensioenstelsel zo de boel ontzettend proberen te belazeren. De kern van het pensioen is namelijk dat er voor iedere gepensioneerde voldoende geld in de spaarpot zit op het moment van pensionering. Of is dat soms niet zo en mogen we niet precies weten hoe dat kwam? Eigenlijk weet ik het antwoord wel, ik schreef er al diverse keren over.
In de jaren negentig van de vorige eeuw is er namelijk door werkgevers, met instemming van de vakbondsleiding, een forse greep in deze spaarpot gedaan. Afroomen van reserves werd dat genoemd. Bij het pensioenfonds van de ambtenaren haalde de regering bijvoorbeeld minstens 33 miljard euro uit de spaarpot. Daar werd door kritische vakbondsbestuurders toen al schande van gesproken, maar stille krachten zorgden ervoor dat de vakbondsleiding toch akkoord ging met onteigening van dat geld uit de pensioenspaarpotten. De stille krachten gebruikten toen het voorjaar voor hun gerichte beïnvloeding, zodat in de zomer de ´juiste´ stemming kon ontstaan en in het najaar de zaak geregeld was.
Ik volg nog steeds de maatschappelijke carrière van diegenen die toen van vakbondswege aan de touwtjes trokken. Als ik ze als interimmer zo af en toe direct of indirect tref, dan presenteer ik ze altijd het hoogste tarief. Zo wraakgevoelens bij mij daarmee stillend.
Nu men door het aanpassen van de pensioenspelregels deze onteigening nog eens wil herhalen, is er gelukkig net op tijd een forse tegenbeweging ontstaan. Die groeit, niet alleen binnen vakbondskringen maar nu ook in politieke zin. De partij 50 plus van Jan Nagel vaart er wel bij. De voorzitter van de FNV wordt er zichtbaar niet vrolijker op.
Met belangstelling volg ik de druk van wederom de stille krachten die de beslissers bij de vakbeweging opnieuw proberen voor hun karretje te spannen. Toen lukte dat, met gerichte individuele acties in het voorjaar. Stoot een ezel zich tweemaal aan dezelfde steen? Dat is de cruciale vraag.