De stemgerechtigde Surinamers moeten in meerderheid wel een erge hekel hebben gehad aan de regering Venetiaan. Ook moeten er geen andere integere, capabele en minder met criminaliteit beladen kandidaten dan Bouters en Brunswijk beschikbaar zijn geweest. Anders heb ik er geen verklaring voor dat Surinamers er voor kozen om in één klap op democratische wijze te kiezen voor een regering die wordt geleid door criminelen.
In mijn omgeving merk ik dat de oudere ontwikkelde Surinamer hoofdschuddend de gang van zaken afkeurt. Deze groep is zwaar in de minderheid. Tegelijkertijd is de gewone doorsnee Surinamer en de jonge Surinamer of onwetend of zo verlangend naar ‘betere tijden’ dat Bouterse en Brunswijk als verlossers worden gezien. In de Volkskrant schrijft Kees M. Paling over komst en toekomst van Bouterse c.s. er een boeiend verhaal over. Graag verwijs ik u daarnaar.
Tussen de gewone Surinamer en de gewone Nederlander is overigens wat denken betreft weinig verschil. Hoe is het anders te verklaren dat er door het gewone volk zo wordt geschimpt op achtereenvolgende regeringen die alleen maar welvaart en nog meer welvaar brachten voor de gewone Nederlanders. Natuurlijk hadden accenten anders kunnen worden gelegd, maar het algemene beeld is toch dat we in een heel welvarende samenleving verkeren.
Geert Mak wees er al eens op dat om nu nog onverklaarbare redenen Nederlanders om de zoveel jaren een soort vernietigingsdrang tegen iets of iemand gaan praktiseren. Dat kan zich op lokaal niveau manifesteren maar ook op landelijk niveau. Zoiets moet zich nu ook aan het afspelen zijn anders is de onverklaarbare volkse opkomst van ‘extreem rechts likken en links schoppen’ niet te verklaren. Waarschijnlijk zijn we ook lang genoeg kolonisator geweest van Suriname om ook in dit opzicht daar onze culturele sporen na te hebben gelaten.
Gelukkig richt de regering Bouterse zich wat handel en politiek betreft op latijns-Amerika en Azië. Daar zijn we dus straks echt vanaf. De Surinamers daar zullen er nog problemen genoeg door krijgen. Voor de voormalige Surinamers in Nederland rest dan de emotie en de herinnering. Let op mijn woorden!
Tja en hoe kom ik nu van dit serieuze deel van deze column naar iets anders. Opvallend vond ik de afgelopen week de commotie rond de asbest in Amsterdam Noord.
Een gasontploffing bracht wat Eternit platen in beweging. Arme bouwvakkers toen, zo’n kleine dertig jaar geleden, die de hele wijk ermee moesten aanleggen, dit terzijde. Het duurde bijna een dag voor de autoriteiten door hadden dat er asbest in brokken en deeltjes op straat lagen. Burgemeester Van de Laan was op vakantie dus moest loco-burgemeester Eric van der Burg er aan te pas komen om deze ramp te overmeesteren. Op radio Noord-Holland volgde ik de verwikkelingen op de voet. De crisisstaf werd geformeerd en vertrok naar de crisisbunker onder de STOPERA. En het duurde en het duurde, en er kwam maar geen actiebevel uit de bunker. Zelfs de inmenging van onze lokale politieke coryfee Arie-Wim Boer hielp niet. Arie-Wim liet aan het begin van de avond radio Noord Holland telefonisch weten dat hij er zeker van was dat een en ander direct na een half uurtje zou worden opgelost. Wat Arie-Wim daar nu precies deed kwam ik later achter. Overbuurvouw van de ontplofte flat ,Truus Boer, is zijn 78 jarige moeder. Zelfs de Purmrendse bravoure van Arie-Wim zorgde er niet voor dat de ramp na een klein halfuurtje onder beheersing was. Enige dagen later sleepte Arie-Wim er tot verrassing van zijn moeder en de andere gedupeerden nog wel een nieuwe stofzuiger uit. Aannemelijk maakte hij het dat de oude zuigers onbruikbaar waren geworden vanwege het opzuigen van asbest (stof) deeltjes.
Ik weet nog goed dat ik zelf eens in die Amsterdamse crisisbunker was. Toevallig dan, want ik heb er verder niets te zoeken. Ik moest dringend een handtekening hebben van een directeur die daar in het kader van een oefening aanwezig moest zijn. Wat me er toen opviel was dat er niets gebeurde. Ja telefoneren met vrienden, bekenden en familieleden dat ‘ze’ in de crisisbunker waren. Zo stel ik me voor dat het nu ook ging, zeker nu in vakantietijd er zoveel vervangers voor de reguliere crisisstaf moesten opdraven.
Eindelijk, tegen middernacht was het probleem opgelost ‘wie de opruiming moet gaan betalen’ en kon het bevel tot ontruimen worden gegeven. Ik zou er verder alles over willen zeggen, maar ik volsta ermee om op te merken dat ik er hoofdschuddend naar keek. Het woord ‘asbesthysterie’ zweefde door mijn geest.
Als er toch eens echt wat ergs gebeurt, wat dan vroeg ik me in stilte af. Zou de crisisbunker dan voor eeuwig dicht blijven?