Eindelijk weer eens gekeken naar een TV uitzending van een raadsvergadering. Dat viel niet mee. Dat kwam door de start. Een tragisch toneelstukje voltrok zich. Een paar raadslieden waren blijven steken in door de raad afgehandelde onderwerpen van voor de vakantie. Ze haalden het politieke kunstje uit door met oud materiaal een politiek vuurtje aan te steken. Vervolgens hard brand roepen, ondertussen wijzend naar het college dat die de aanstichter zou zijn van dat vurige onheil. Bizar natuurlijk maar het van tevoren zo aangekondigde optreden lokte wel een hoop volk naar de raadszaal.
Net als dat enige media overkwam werd oude openbare informatie verpakt in zakken met geheim erop en zo geslikt als emotievolle nieuwe zoete koek. In de sociale media werden er uiteraard al snel meningen over gespuid. Duidelijk was ook dat er allerlei onderbuik gevoelens door werden geactiveerd.
Tja, en wie heeft deze informatievervuiling nu werkelijk veroorzaakt. Laat ik het zo zeggen, ik zag de vermoedelijke aanstichters optreden en hun populistische acteur praatje maken.
Moet je nu boos, gelaten of bezorgd worden over een dergelijke gang van zaken?
Moet je er eigenlijk gevoelsmatig wel wat mee? Je kunt het ook zo laten en het ‘kwaad’ zo zichzelf laten imploderen.
Onze cultuur is natuurlijk doordesemd met het idee dat als er iets niet naar behoren gaat er iets aan gedaan moet worden. Vooral met het idee om herhaling te voorkomen.
Selectief gaan er in bestuurlijk Nederland ook geluiden op om niet voor elke negatief incident iets te doen. Gewoon uit latten zakken, om het in wielertermen te vatten. Wat overblijft is dan wat men wel een tragedie noemt. De oude Griekse cultuur zit er vol mee. De Grieks tragedieschrijvers wisten er wel raad mee bij het schrijven van theaterstukken.
De tragedie in dit geval is natuurlijk de ambitie van raadslieden die iets willen forceren en daarin maniakale trekjes gaan vertonen. Vervolgens zien ze dat al hun ingezette politieke trucjes en energie nergens toe leiden. Frustratie en daardoor nog doldriester gedrag ligt dan op de loer. Een Grieks tragediesschrijver zou er wel raad mee weten.
Frustratie is bovendien een hele slechte gemoedstoestand voor de gezondheid, maar dit terzijde.
Ik hoop dat er bij de raadslieden die ik daarvan verdenk nog wel sprake is van enige sociale controle in hun omgeving. Dat kan zeer helend werken bij het terugvinden van het sociale evenwicht.
In het onderhavige geval zou ook infobesitas mede een van de grote boosdoeners kunnen zijn.
Infobesitas wordt de nieuwe ziekte genoemd. Het is de angst om iets mis te lopen. Via mobiel, Internet, televisie, radio houden de potentiele slachtoffers elkaar bezig met wat er in hun omgeving en op deze aardbol gebeurt. Meedoen aan het digitale berichtenverkeer wordt gaandeweg een soort gedrevenheid. Een persoonlijke informatie-tsunami komt zo op gang en houdt zichzelf in stand. De tragedies die daardoor ontstaan rijgen zich aaneen.
Maar ach, ik draaf door en dat allemaal naar aanleiding van zo’n teleurstellend toneelstukje. De tragedie moet zijn loop maar hebben.