HomeNieuwsColumnGeloofwaardig

Geloofwaardig

geloofwaardig
Na de tweede wereldoorlog, met een versnelling in de jaren 70 van de vorige eeuw, zijn de feodale verhoudingen tussen gewone burgers, bazen, notabelen, bestuurders en adel in rap tempo verdwenen. Grosso modo mag je tegenwoordig iedereen met je en jij en bij zijn voornaam aanspreken ook al ken je de persoon helemaal niet.
Ondenkbaar voor de oorlog, toen de verschillen tussen volk en hogere stand zorgvuldig werden gekoesterd. Stond je vroeger bijvoorbeeld in het onder oudere intellectuelen welbekende herenboekje dan telde je mee. Doe je vandaag niet spontaan mee in deze informele omgangsvormen, dan loop je het gevaar als oud en conservatief te worden afgeschilderd.

Eén persoon maakt daarbij tot op de dag van vandaag een uitzondering en dat is onze koningin. Personen die haar mogen spreken worden van tevoren geïnstrueerd ‘u’ te zeggen, geen ‘mevrouw’ te gebruiken maar het stralende woord ‘Majesteit’. Maar Majesteit is dan ook van een bouwjaar van voor de oorlog en hecht aan adellijke gebruiken.
Willem Alexander zal daar bij zijn aantreden als koning een eind aan maken heb ik horen verluiden. Weer een traditie naar de gallemiezen, om maar weer eens een goed Amsterdams woord te gebruiken.

Vreemd keek ik er dan ook van op dat in onze open en informele cultuur een wel erg ouderwetse rel op het Amsterdamse Stadhuis is ontstaan.
‘Topambtenaar Jos Maessen voert schrikbewind’, is de kop waarmee Het Parool Jos tot de kop van Jut van de lokale media en de rest van Nederland maakt. Jos Maessen is verwikkeld in een hoogoplopend conflict met personeel op het stadhuis, dat zich door hem geïntimideerd voelt.
Die rel wordt in typische Amsterdams jaren 70 stijl van de vorige eeuw, via de krant uitgevochten. Ook toen werden er nog wel eens eigenwijze topambtenaren voor Jaruzelski’s door Het Parool uitgemaakt. Maar dat was dan uit wraak vanwege het bij de neus nemen van een journalist die een schandaaltje rook. Op het moment suprême werd hij  het bos in gestuurd in zijn zucht naar sensatie, maar dit terzijde.

josmaessenDitmaal valt Jos Maessen (foto) de eer te beurt de verkoopcijfers van de media in de zomer op te mogen krikken. Ook andere media zijn als hongerige wolven op deze affaire gesprongen en ik zag zelfs dat burgemeester Van der Laan afgelopen donderdag er door Amsterdams raadsleden op werd bevraagd. Ook ik kan er dan ook als dichtbij toeschouwer niet aan voorbijgaan.

Wat maakt Jos nu in zijn communicatie met zijn medewerkers tot de bonte hond.
Maessen roept tegen zijn medewerkers dingen als: “Dat jouw vriend kanker heeft, daar heb ik geen boodschap aan”. Roept tegen zijn medewerkers: “Marokkanen en Surinamers zijn één pot nat: allemaal even lui.” Zijn motto op de werkvloer: “Je moet geen tijd in de mensen steken, maar in de resultaten. Het interesseert me geen fuck hoe het de mensen vergaat.”
Hij dreigde ook jacht te gaan maken op opstandige portiers en daarbij met hagel op ze te gaan schieten.

”Ik heb gezien hoe hij met zijn gezicht vlak voor iemand stond te briesen over ‘klootzakken’ die weg moesten,” aldus een medewerker. Een collega: ”Er lopen mensen huilend uit vergaderingen en Jos gaat gewoon door.”  Weer een ander: ”Hij verwees eens naar nazi-Duitsland: ‘Toen waren de verhoudingen wel duidelijk,’ zei hij.”
Het gevolg: een cultuur van angst, groot personeelsverloop en hoog ziekteverzuim. Een van hen: ”Ik trok het niet meer, voelde me een slaaf.”

In drie jaar versleet Maessen acht secretaresses wordt er slinks aan toegevoegd. Van zo’n zinnetje smul ik omdat ik weet dat menig leidinggevende zich juist zó geliefd maakt bij secretaresses dat dit als vanzelf gaat.
Hij zorgde voor een sfeer van angst en intimidatie. Het personeel durft uitsluitend anoniem over hem te klagen. Dat vind ik nu typisch on-Amsterdams en volkomen niet meer van deze tijd. Het maakt de zaak ook in één klap ongeloofwaardig.

Maessen, directeur Dienstverlening en Facilitair Management, erkent dat hij een groep portiers heeft uitgemaakt voor ‘kankergezwel’. Maessen: ‘Dat is een jaar geleden gebeurd en daar heb ik toen na een minuut excuses voor aangeboden.’
Gevalletje moderne mannentaal dus onder elkaar, constateer ik.

Ergens tussen de regels door komt de ware aard van de hetze tevoorschijn. Volgens de portiers zijn ze doelwit van een symbolische bezuiniging, waarbij ze niet meer inzetbaar zijn voor veel beveiligings- en chauffeurswerk dat ze nu nog verrichten. De gemeente zou hiervoor particuliere bedrijven moeten gaan inschakelen. Een bezuinigingsoperatie van het stadsbestuur, waarbij  banen verloren gaan en portiers salaris (onregelmatigheidstoeslag) moeten inleveren.
Purmerend deed overigens deze wisseltruc in alle stilte en zonder veel gemor.

Jos Maessen doet die bestuursopdracht kennelijk met ouderwetse voorbeeldigheid. Want hij wordt zeer goed beoordeeld. Een eer die alleen Amsterdamse topambtenaren te beurt valt die precies uitvoeren wat het bestuur zegt of wil. Zelfs als het tot rampen leidt. Een beoordeling die ook nog eens leidt tot een materieel forse bonus.
Kijk en dat vind ik nu weer wel geloofwaardig!

Column artikelen