Wat houdt de gemoederen in Purmerend momenteel nu echt bezig? Is dat de rot in de kozijnen van het Nederlands Kindertheater of de vrijkaarten die de burgemeester van de Efteling kreeg? Is het de vondst van de uit Zeevang langsvliegende bijzondere meervleermuis in de Baanstee Noord, die op vijf over twaalf alle werkzaamheden aldaar weet stil te leggen? Een zaak die in 2006 bij ministeriële beschikking al werd geregeld, maar nu kennelijk weer oplaait (zie attachment). De 1,2 miljoen bezuiniging op de kunst en cultuur in Purmerend dan?
Of misschien het protest van de SP Purmerend en Leefbaar Purmerend 2001 over de eigen bijdrage voor hulpmiddelen in het kader van de Wet Maatschappelijke Ontwikkeling? Feit: in december 2010 besloot de gemeenteraad in 2010 een eigen bijdrage in te voeren. Met daarbij de voorstem van Leefbaar Purmerend 2001 die daar nu kennelijk spijt van heeft en na haar medeplichtigheid aan het besluit in 2010 nu plotseling verzet begint aan te tekenen. Dit in het kielzog van de SP die van begin tot eind uiteraard zuiver in de leer is. Beide partijen komen met ‘het zout als het ei op is’ omdat de Stadspartij de vermeende fouten en oplossingen in dit dossier al heeft blootgelegd. Maar kennelijk is het vraag en antwoordspel van de Stadspartij met het college beide partijen in hun politieke drift ontgaan. Nog steeds regeert bij voorbaat het idee bij velen dat gehandicapten en in het bijzonder de ouderen arm zijn en dus zonder meer moeten worden ontzien. Ook als ze de voorzieningen gemakkleijk zelf zouden kunnen betalen. De statistieken laten namelijk zien dat juist werknemers steeds beter verzekerd zijn tegen invaliditeit en ouderen steeds vermogender worden en zeker in dit opzicht niet over één kam moeten worden geschoren. Feit is ook dat nog steeds de regeling zo is dat wie de eigen bijdrage niet kan betalen daarvoor van gemeentewege verzekerd is. Op 7 april komt deze zaak in bespreking in de gemeenteraad. Ik voorspel u veel emotie en mooie vooral morele woorden, maar omzetten in harde daden? Vergeet het maar, daar is de emotie niet in de eerste plaats voor opgeroepen.
Marcel van Dam schreef in zijn wekelijks column:
‘ In Amerika is fact free policy (politiek los van de feiten ) een belangrijk onderwerp van debat. Feitenloze politiek’ wordt bij ons met de komst van het kabinet-Rutte voor het eerst min of meer openlijk beleden. Vrij Nederland van vorige week beschrijft hoe minister Opstelten en zijn staatssecretaris Teeven Nederland veiliger willen maken. De werkelijkheid is dat, gemeten in criminaliteit, Nederland al lang veiliger wordt, maar daar hebben de bewindslieden geen boodschap aan. ‘Want’, zegt minister Opstelten, ‘belangrijker is wat de burger er van vindt dan hoe het in werkelijkheid is. De bestuurder die dat niet doorheeft, is geen lang leven beschoren.’ Een mooie definitie van ‘populisme’. Symboolpolitiek krijgt prioriteit.’
Nee, wat de Purmerenders echt bezighoudt is de zaak Cruiff! Het orakel Cruiff heeft volgens de goedgelovigen het beste voor met ons Ajax en helaas zitten die Ajaxbestuurders hem in de weg. Zo wil men ons althans doen geloven. Johan Derksen, Frits Barend en De Telegraaf zijn de claqueurs van Cruiff en maken front, hitsen de burgers op, tegen de bij voorbaat met wantrouwen bewierrookte Ajaxbestuurders. Co Adriaanse sprak eerder al niet voor niets over De Telecruiff. Ook hier regeert uiteraard de fact free policy. Breed worden de splinters in de ogen van de Ajaxbestuurders uitgemeten, maar de balken in de ogen van Cruiff en consorten worden door de mediasupport met de mantel der liefde toegedekt.
Maar kijk eens naar de feiten in het verleden. Johan Cruiff verliet na een rel en grote teleurstelling van toenmalig Ajax preaeses Jaap van Praag, om de centen het succesvolle Ajax in 1973 en verruilde dat voor Barcelona. De Homo Foetincasso was geboren. Later ging Cruiff aan inhaligheid failliet omdat hij zijn centen stak in een varkensfokker, de Witrus Basilevitsch. Het gerucht gaat dat deze Witrus moslim was, Johan had dus beter kunnen weten. Maar de kennis over moslims en hun taboes waren toen nog niet zo bekend. Basilevitsch ontfutselde Johan, toen nog geadviseerd door schoonvader Cor Coster, ca. 8 miljoen gulden, een vermogen in die jaren. Cruiff werd er door gedwongen zijn voetbalschoenen weer van de wilgen te halen en bij Feyenoord en later toch ook weer Ajax zijn bankrekening aan te vullen. Als trainer bij Barcelona werkte hij het verlies definitief weg.
De Cruiff-secondanten van nu, Wim Jonk en Dennis Bergkamp verlieten in 1993 het toen succesvolle Ajax. Uit mijn geheugen puttend ging dat toen met veel heisa en disfunctioneren van het duo gepaard. De Homo Foetincasso sloeg wederom toe. Zijn dit nu de mensen die in de eerste plaats aan het belang van Ajax denken? De geschiedenis bewijst het tegendeel. Fact for free policy. Partijen die dat tot in de puntjes beheersen hebben een glanzende toekomst in het verschiet.