Verleden week maakte ABN Amro bekend dat de topbestuurders, behalve bestuursvoorzitter Gerrit Zalm, in 2014 extra salaris hebben gekregen van 100.000 euro. Een dag hiervoor meldde ING en verzekeraar Nationale Nederlanden dat het salaris (fors) wordt verhoogd. Respectievelijk 38 tot 48 en 20 tot 28 procent.
Een storm van kritiek en morele verontwaardiging stak op naar aanleiding van deze loonsverhogingen. Niet in het minst omdat de banken nog lang niet zijn verlost van de slechte naam die ze kregen na de bankdebacles. Waarvoor wij belastingbetalers via de staat hen miljarden leenden om hun banken overeind te houden.
Maar zijn deze salariëren nu wel zo hoog? De salarissen zijn nu bijvoorbeeld vergelijkbaar met die van een redelijke profvoetballer, een goed verdienende cabaretier, enige willekeurige tv presentatoren of bestuurders in het bedrijfsleven waaronder ook nogal wat ex politici plegen te verkeren.
Ook voor die beroepsgroepen zitten er veelal door de overheid, door ons als belastingbetaler, gesubsidieerde faciliteiten tussen. Dus er valt best iets kritisch over deze veelverdieners te zeggen, maar dat gebeurt niet of nauwelijks.
Er zijn uiteraard nog steeds echte rijkverdieners maar daar maakt voor Nederland de Quote 500 al een ranglijst voor. Hoe die aan het vele geld komen is vaak een historische gegeven.
En natuurlijk moeten de uitwassen bij de banken wel aangepakt worden zo is de veel gehoorde roep. Waarom dat nu wordt geroepen weet ik niet echt, maar ik praat maar even met de meute mee al was het maar om deze column met een interessante insteek te vullen.
Vanzelfsprekend moeten er nu via wetten paal en perk aan die te hoge verhogingen worden gesteld. Aan de hoeveelheid wetten en regels meet men de moraliteit van een bevolking af is een oude wijsheid, maar daar gaat het nu niet over dus dit terzijde. Zo lees ik dat de bonussen in de financiële sector met ingang van 2015 worden beperkt, als het aan de minister van Financiën ligt, tot maximaal 20 procent van het vaste salaris. Jeroen Dijsselbloem schrijft dat in een brief aan de Tweede Kamer. Bonussen met gelijktijdig normale salarisverhogingen dat tikt lekker aan. Het is een gebruik dat in mijn praktijk van adviseur vaak al wordt gevraagd mogelijk te maken door er op zodanige manier een mouw aan te passen dat de accountant het in de jaarstukken kan goedkeuren. Maar ik dwaal weer af.
De meeste leden van de Tweede én de Eerste Kamer, zo verwacht ik, zien dus in dat salarisverhogingen bij banken noodzakelijk zijn. Wat nu gebeurt en bij wetgeving zal worden geregeld, hebben onze politieke vertegenwoordigers in de kern moreel al goedgekeurd en het is een uitvloeisel van onze democratie. Dat moet nog even doordringen bij het gewone volk denk ik. Dus de morele verontwaardiging heeft nog geen plaats gemaakt voor begrip voor deze nieuwe salaris-bonus spelregels voor grootverdieners.
Straks als het algemeen bekend is dat het bonusspel weer mag worden gespeeld op grond van nieuwe spelregels dan zal de storm van morele verontwaardiging wel gaan liggen. Je kunt de echte spelers aan het bonusspel moeilijk verwijten dat ze winnen door zich strikt aan de spelregels te houden.
De normale werknemers zitten nog op de nullijn of even daarboven en dat zal nog wel even zo blijven. Die hoeven nu niet bang te zijn ook aan dit bonusspel te moeten meedoen. Dat spel is doodvermoeiend neem dat van mij aan. Steeds maar meer en nooit genoeg dat put uit. In de kringen van de bonusspelers hoor je bijvoorbeeld nooit het gezegde: ‘geld alleen maakt niet gelukkig maar het helpt wel’. Dat vinden ze zelf namelijk helemaal niet. Geld en geluk zijn in die kringen geheel verschillende werelden en dat heb ik uit zeer welingelichte kringen. In hun wereld gaat het over verkoopstrategieën, koersverloop, hypotheekinvorderingen, belastingontwijking, afvloeien van werknemers.
Begrijp me niet verkeerd ik gun iedereen zoveel mogelijk geld maar niet ten koste van alles.
Dat er nu eenmaal bonusspelers moeten zijn is net zo vanzelfsprekend als een leeuwennummer een dompteur heeft.