De coalitie in Schalieveen krijgt gestalte. Krachtig Schalieveen heeft gekozen voor een praktische en teamgerichte aanpak. In het college zitten partijen en mensen met competenties die elkaar aanvullen, ook wat de kwaliteit en ervaring van de wethouders betreft. Bovendien staat Krachtig een aanpak voor die verbindt en samenwerking stimuleert. Van een beetje lokale partij mag je een dergelijke inzet natuurlijk verwachten. Die pakken de zaken modern en organisch aan zonder politieke ideologische rimram. Zo komt in onze hedendaagse tijden het beste een bestuur voor een stad tot stand.
Vanuit mijn adviesfunctie heb ik veel managementteams op een soortgelijke wijze geadviseerd om tot teamvorming en een effectieve aanpak te komen. Het verbaast me dat politieke partijen er zolang over deden om het in ieder geval op gemeentelijk niveau op dezelfde wijze te doen. Want waar gaat het nu eigenlijk om op gemeentelijk niveau? Schoon, heel en veilig en er voor zorgen dat burgers goed geïnformeerd zijn over wat er gebeurt en dat dát in algemene zin wordt gewaardeerd. Meer is het feitelijk niet.
Een gemeentebestuur heeft door het overhevelen van strak gereguleerde taken vanuit het Rijk steeds meer een doorgevende, vormgevende, veelal uitvoerende taak. Burgemeester en wethouders zijn het dagelijks bestuur en de gemeenteraad heeft steeds meer weg van een ondernemingsraad. Maar dit terzijde.
Natuurlijk zijn er enkele niet tot het geselecteerde (wethouders)team uitverkoren partijleiders teleurgesteld. Sommigen hebben wel degelijk wat te bieden, maar dat leidt tot kennisdoublures. Voor het wethoudersteam vallen ze daardoor af. Hopelijk willen en kunnen ze vanuit hun dualistische rol in de gemeenteraad een verbeterende rol spelen. Krachtig Schalieveen nodigt hen daar van harte toe uit, zo lees ik in een persbericht. Ook zo’n cultuurdoorbrekend geluid dat door de oude politieke cultuurdragers wordt gewantrouwd, die deden het altijd anders en vanuit een vermeende machtspositie. Dus worden de beweringen van Krachtig Schalieveen van alle kanten besnuffeld, met een gedrevenheid alsof het een briefje is met aan twee kanten Z.O.Z. erop.
Anderen zijn eenvoudigweg te weinig teamspeler en vaak teveel met zichzelf bezig om daar een echte teamprestatie van te kunnen verwachten. Dat blijkt vooral als je observeert wat ze zeggen en dat vergelijkt met wat ze in werkelijkheid door de jaren heen doen. Dat is in Schalieveen zo en waarschijnlijk ook in andere plaatsen. Die mensen diskwalificeren zichzelf en hebben dat meestal niet door en blijven zich manifesteren op een manier die doorgaans slechts tot schouderophalen leidt. Althans, zo werkt het bij mij.
Neef Maarten is nieuw en volgt nauwgezet wat er via de sociale media allemaal over de aanpak van Krachtig Schalieveen wordt geroepen. Aanvankelijk merkte ik dat hij er een beetje door was aangeslagen, dat weet ik aan onwennigheid. Teleurgesteld was hij over domme bijdragen van vele schijnradicalen die bij gebrek aan inhoud direct overschakelen op termen als verkiezingsbedrog, zakkenvullers en oude wijn en nieuwe zakken. Daar moet hij nog een dikke huid voor kweken en mee om leren gaan.
Neef merkte dat hij aan mij niet veel heeft als het de reacties op de sociale media betreft. Ik volg die nu eenmaal niet. Ik vind het verspilling van mijn kostbare tijd en zie het als een vorm van verslaving. Maar ieder zijn lol. Vooral de overkill van bijdragen van één inzender op de lokale website stoorde hem, zo begreep ik. Wat een onzin, de mensen zouden eens moeten weten en breek me de bek niet open, hoorde ik hem er vaak over mompelen.
Op een ochtend kwam hij vrolijk binnen. ‘Oom, je moet toch eens kijken naar al die reacties over de coalitievorming op de lokale nieuwssite van Schalieveen’. Nieuwsgierig deed ik wat hij vroeg. Opvallend waren de vele bijdragen van reageerders onder een alias. Goed voorbeeld doet goed volgen, dacht ik nog. Uiteraard zag ik ook de veelvuldige vaste reageerder, een fractievoorzitter van een afgehouden partij, die onder haar eigen naam op van alles en nog wat onder het mom van antwoorden reacties geeft..
Plotseling vielen me de namen op van de onder een alias ingezonden reacties: Beertje, Opperdoeser, De Zwijger, Swientje, Poepie, Beppie, Poorter, PH Klein, Poeha, Eral, Kakkertje, Bosco, Fikkie enz. Verbaasd en afkeurend keek ik neef aan. ‘Neef, dat zijn allemaal namen die huisdieren en speeldingen vroeger van je kregen, dat kan je toch niet maken? Je maakt die arme vrouw zo helemaal dol, ze meent het in de kern helemaal niet zo kwaad als ze misschien schrijft’. Neef Maarten knipoogde en zei: ‘ík toch ook niet?, Ik speel het toneelspel gewoon mee’. Dat joch heeft een ouderwets stukje oppositie ontdekt en dat kan nog tot veel hilariteit leiden.
LEES OOK:
- 12-04-2014: Neef Maarten ontdekt het dualisme
- 04-04-2014: Neef Maarten wordt raadslid