Afgelopen donderdag liep het lerarencorps te hoop tegen de plannen van ons kabinet. Minister Marja van Bijsterveldt (CDA) moet het als boodschapper daarbij extra ontgelden. Bestuurslid Marten Kircz van de Algemene Onderwijs bond (AOb) zei donderdag na afloop van de lerarenstaking dat Van Bijsterveldt “niet het intellectuele niveau heeft om minister van Onderwijs te zijn”.
Van links tot rechts werd hij per kerende post gekapitteld om deze ondiplomatieke woorden, die overigens uit de grond van zijn hart kwamen. Als Van Bijsterveldt zijn kritiek persoonlijk heeft opgevat, wil hij in dat geval excuses aanbieden. “Maar voor het zakelijke deel blijf ik achter mijn woorden staan,” zo reageerde Kircz. Kircz begrijpt dat de AOb zich distantieert van zijn uitspraken, maar hij benadrukte op de radio dat hij heeft gesproken vanuit zijn lerarenhart en volgens mij ook namens heel veel leraren. Als zelfs hartstochtelijke niet-stakers plotseling in actie komen en er zelfs lid van een vakbond voor worden dan moet er wel iets aan de hand zijn.
De eerlijkheid van Kircz in zijn rol van vakbondsbestuurder spreekt mij bijzonder aan. Hij toont ermee aan nog niet in de nomenklatoera-achtige bestuursstructuur van ons land te zijn opgenomen. Dat zal hem nu wellicht ook niet meer lukken. Uiteraard ben ik het ook een beetje niet eens met Kircz. Zijn beschuldiging over een te laag IQ alleen aan het adres van minister Van Bijsterveldt doet de overige voorstanders van de kabinetsplannen tekort. Ook toont de uitspraak weinig historisch besef bij Kircz. Sinds de basisschool heb ik zelf alle linkse en rechtse hobby’s die op het onderwijs werden losgelaten meegemaakt. Toen mijn kinderen in ditzelfde leertraject terecht kwamen heb ik ze altijd voorgehouden: ‘niet druk maken, kijk naar mij. Gewoon doorrotzooien op school. Op eigen kracht eruit komen dat toont pas de ware pioniersgeest.’
Mijn kinderen en ik zullen dus nimmer in actie komen tegen foute kabinetsplannen voor het onderwijs. Dat is verspilde energie die je beter in eigen leertrajecten kan steken. Het toont ook aan dat de ware liberale geest van de Verlichting geregeld door huize Meander waait, maar dit terzijde. Ook weten mijn kinderen via mij niet beter dan dat het onderwijs van hoog tot laag wordt bestuurd door het slechtste jongetje of meisje van de klas. Die er lekker populistisch op los gaan. Dat was vroeger zo en is nu nog zo. Gelukkig wordt van een columnist juist ondiplomatieke taal verwacht. Anders was ik en niet Kircz nu de gebeten hond.
Uit betrouwbare bron (alsof ik erbij was) vernam ik dat onze Purmerendse CDA-wethouder in de wandelgangen van het onlangs gehouden CDA-congres het gesprek van de dag was. Mona Keijzer, was als lid van het Strategisch Beraad lang aan het woord op het podium. Met een heldere stem, ferme houding en een duidelijk verhaal kreeg de wethouder van Purmerend en moeder van vijf kinderen veel applaus op het CDA-congres. Vooral het combineren van het politiek-bestuurlijke bedrijf en het moederschap van vijf kinderen oogste daarbij bewondering.
De geniale maar ondertussen nietszeggende vondst dat het CDA claimt nu een politieke partij van het ‘radicale midden’ te zijn, zal door haar wellicht niet zijn bedacht, maar zou aan de vindingrijke geest van Mona Keijzer kunnen zijn ontsproten. Er wordt nu al serieus rekening mee gehouden dat Mona Keijzer binnenkort het wethouderschap inruilt voor een kamerzetel. Als het CDA met het radicale midden de gunst van de kiezer weet te krijgen, zit er zelfs een staatsecretarisschap in. Om van een ministerspost maar niet te spreken.
Als ik Mona was zou ik wel zorgen dat ik niets in directe zin met het onderwijs te maken zou hebben. Want het verwijt van Kircz zal nog lang naklinken en zet bewindslieden toch voor de vraag: moet ik me zorgen maken om oordelen over mijn IQ als ik een dergelijke post ga bekleden?