Het is even rustig in de Purmerendse politiek. Goed om ook de commotie over de plannen rond de houtopstand in het kommetje A7 nog eens te laten passeren.
Ik schrok van de vormen van boosheid die zichtbaar werd, bij de weerstand van burgers tegen het plan om het kommetje A7 in exploitatie te nemen. Even kwam zelfs een vergelijking met de uitingen van weerstand tegen de mogelijke komst van de vluchtelingenopvang bij me boven. Toen ik er een deze dagen eens goed voor ging zitten viel me op hoeveel boosheid er eigenlijk onder mijn medeburgers aanwezig is. Een boosheid die zich gelet op de onderwerpen niets aantrekt van een linkse of rechtse politieke ideologie.
Ik herinnerde me in dit verband ook nog de boosheid die Oehoeboeroe ten deel viel in de sociale media toen deze Uil opmerkte : ‘Dat sommige warhoofden dat kreupelhout het Piet Beuse Bos durven noemen. Of deze voormalige bevlogen wethouder van Purmerend en burgemeester van Oostzaan geen betere plek in Purmerend naar zich vernoemd had mogen zien. Piet Beuse brug in plaats van Melkwegbrug zou ik in mijn actiejaren hebben geoehoet.’ (Meander 5 maart 2015)
Oehoeboeroe noch ik hebben het erfrecht om de naam Piet Beuse aan iets te schenken. Of dat schenken van zijn naam aan de houtopstand is gebeurd kan ik niet beoordelen. Maar dit terzijde.
Goed ik geef toe Oehoeboeroe was wat cru met de woorden warhoofden en kreupelhout. Dat had voor hetzelfde geld en met andere woorden sjieker en zachtmoediger gekund. Verzachtende omstandigheid is dat de uil op dat moment werd opgejaagd en uiteindelijk weggejaagd uit Purmerend.
Dat 22 raadsleden (met ook nog eens twee afwezige potentiele voorstemmers) tegen 11 tegenstemmers de mogelijke exploitatie aandurven mocht bij de minderheid niet tot andere en betere gedachten leiden. De democratische waarde van deze beslissing werd door hen zondermeer blijvend in twijfel getrokken. Zelfs een achterkamertjeskongsi van het bedrijfsleven met politieke bestuurders werd genoemd, daarmee de integriteit van het Purmerendse bestuur te grabbel gooiend. Dat de voorzitter dit zonder scherpe terechtwijzing liet passeren verbaasde me.
Neemt niet weg dat de afgelopen periode overziend, kennelijk velen bereid zijn elkaar over van alles en nog wat in de haren te vliegen. Landelijk werd dit nog eens benadrukt door het referendum over het handelsverdrag met Oekraïne en de huidige naweeën daarover. Treffend was wat Arnon Grunberg daarover in de Volkskrant schreef. ‘De volkswoede blijft de komende jaren alleen maar groeien. Misschien zijn sommige politici daarom ook altijd boos, ze willen de volkswoede aanwakkeren. Voordeel is dat we nu eindelijk iets meer weten over de Nederlandse identiteit. De Nederlander is boos. Of die boosheid gerechtvaardigd is doet er niet toe, van zijn identiteit moet je afblijven.’
Op lokaal niveau wordt de aanslag op het intellect van raadsleden steeds groter, dit terwijl de waardering daarvoor zowel in woord als in daad afneemt. Hetgeen de kwaliteit van hen die nog willen deelnemen aan dit proces niet ten goede komt. Landelijke onderzoeken bevestigen deze trend. In dat verband ontstane logische fouten en onhandigheden in besluitvormingsprocessen worden door criticasters breed uitgemeten alsof het criminele daden betreft. Het is voer voor de media. De landelijke politiek die ertoe doet blinkt voorts niet uit in het opereren met moreel gezag, ook dat trekt zijn sporen naar de lagere bestuursorganen. Veel burgers beschouwen dat gemakshalve bij beter weten toch als één pot nat.
Een leven lang je in dienst stellen van het openbaar bestuur (Piet Beuse bijvoorbeeld) is er niet meer bij. Ontsporingen van graaiende en zelf verrijkende bestuurders op alle niveaus zijn schering en inslag. De media dienen menig ‘schelmenverhaal’ met smaak op. Vaak nog voor de feitelijkheid van een en ander vaststaat.
En internationaal? Wie de Amerikaanse kandidaten voor het presidentschap beziet, democraat of republikein, kan toch niet spreken dat hier straks het neusje van de zalm gekozen zal worden. Op de een of ander manier is het ons gelukt om de kwaliteit van het openbare bestuur zowel internationaal als nationaal langzaam te laten imploderen.
Een politiek die vooral ten goede komt aan de wereldwijde welgestelde bovenlaag is het zichtbare resultaat. Dat is een zich historisch verklaarbaar herhalend gegeven. De wereld is daardoor vol van mensen die lichtgeraakt zijn, opvliegend, wrokkig of verbitterd. Zachtmoedigheid zou daar als wapen tegen gepredikt moeten worden in plaats van volkswoede. Woede verdooft het verstand merkte Aristoteles zo’n 2320 jaar geleden al op. De zachtmoedige is gewoonlijk onverstoorbaar en laat zich niet door emoties meeslepen. Dat betekent niet dat hij nooit boos is. Wie benadeelt of beledigd wordt, heeft alle reden om boos te worden. Een teveel aan boosheid komt echter vaker voor dat is waar, aangezien het meer bij de menselijke natuur past om zich te willen wreken. Ook dat is een gegeven. We zullen ons in afwachting van een evolutionaire sprong door de eeuwen heen blijven slepen met onze menselijke natuur en schijnbaar eigen identiteit.
Het spel van de geschiedenis wordt evenwel van oudsher door de besten en de slechtsten gespeeld en over de hoofden van de meerderheid in het midden.