Angst voor massale recreatiebebouwing in de Nederlandse kuststrook is onnodig. De waterschappen blijven terughoudend met het toestaan van bouwwerken op en aan het strand. Dat is enkel mogelijk wanneer de waterkerende functie van de kust niet in het geding komt. Ook het Europese natuurbeleid werpt een drempel op voor bouwen langs de kust.
Zorgen over Beleidslijn kust
Dat stelt de Unie van Waterschappen in reactie op angst van Tweede Kamerleden en natuurorganisaties voor grootschalige ontwikkelingen in strand- en duingebieden. Hun zorgen komen voort uit een besluit dat de ministerraad kort voor het kerstreces nam. In de nieuwe Beleidslijn kust biedt het rijk meer ruimte voor initiatieven in het kustgebied. Daartoe komt het algemeen geldende verbod op nieuwe bebouwing buiten de bebouwde kom in het kustgebied te vervallen, zo meldde het ministerie van Infrastructuur en Milieu.
Belgische toestanden
In dagblad Trouw klonken daarop zorgelijke reacties van Kamerleden, die vrezen voor Belgische toestanden langs de Nederlandse kust. Ook natuurorganisaties lieten van zich horen in de media. Met een petitie op www.beschermdekust.nl verzamelen zij handtekeningen tegen de tientallen bouwplannen van recreatieondernemers in Zeeland, Zuid- en Noord-Holland.
Ruimtelijke ordening gedecentraliseerd
Maar volgens de Unie van Waterschappen is het maar de vraag of er meer ruimte komt voor ontwikkelingen in de kuststrook. De strekking van het nieuwe beleid is dat het rijk zich minder bemoeit met de ruimtelijke ordening in de kuststrook, licht woordvoerder Cees Meijer toe. ‘Dat is logisch, omdat de ruimtelijke ordening is gedecentraliseerd. I&M beoordeelt initiatieven alleen nog op gevolgen voor de waterkerende functie.’ Diezelfde plannen zullen als vanouds kritisch worden bekeken door de andere overheden die regels hebben opgesteld voor het kustgebied: de keringbeherende kustwaterschappen, maar ook provincies, gemeenten en de Europese Commissie, legt Meijer uit. ‘Duingebieden hebben nog steeds een Europese Natura2000-status. Daar gelden zware beperkingen met betrekking tot bouwen. “Nee, tenzij” dus.’
Waterschappen akkoord
De waterschappen zijn betrokken geweest bij de herziening van de Beleidslijn kust en zijn ermee akkoord, zegt Meijer. De beleidslijn om waar mogelijk medegebruik van de waterkering toe te staan, is door de waterschappen al eerder ingezet, voegt Joost Veer toe. Vanuit het Hoogheemraad van Rijnland nam hij de afgelopen twee jaar namens alle kustwaterschappen deel aan het overleg over de nieuwe Beleidslijn kust. Veer legt uit dat het stuk alleen gaat over het beleid en beheer van het rijk over hun eigen waterkeringen langs de kust.
Eigen beleid
‘Dat is minder dan zes procent van het totaal aan keringen. Het rijksbeleid schrijft in dit geval ons niets voor; wij hebben en houden de mogelijkheid om een eigen beleid ten aanzien van de waterkering te voeren. Wel wordt ons gevraagd om eenzelfde redeneerlijn aan te houden, maar die van het rijk verschilt niet zoveel van de onze.’
Strikt bouwbeleid
Het bouwbeleid van Rijnland op of aan de waterkering is vrij strikt. Buiten de bebouwingscontouren is nieuwe bebouwing niet toegestaan, tenzij het een
zwaarwegend maatschappelijk belang betreft en de activiteit redelijkerwijs niet elders of op een andere wijze kan plaatsvinden, zo staat in de Kustnota Rijnland. Binnen de bebouwingscontouren is nieuwbouw toegestaan mits de bebouwing geen belemmering vormt voor het instandhouden van de zeewering. Een vergunning van het waterschap is vereist en de initiatiefnemer moet aan voorwaarden van het waterschap voldoen.
Geen consequenties
Veer ziet voor het kustbeleid van zijn waterschap nu geen consequenties. ‘Wij hebben immers met gemeentes, provincie en natuurbeheerders een integraal beleid vastgesteld waarin alle belangen al zijn meegewogen.’ Wel denkt hij dat waterschappen meer moeten uitleggen wat zij op de korte en langere termijn voor ogen hebben, wat wel en niet mag en waarom. Veer reageert ook op een bericht dat nu in Zandvoort de paviljoens jaarrond mogen blijven staan. ‘Dat mocht daar van ons, de provincie en ook het rijk en de gemeente – in een beperkt aantal – natuurlijk ook al sinds 2008. Dit beleid verandert daar dus niets.’